Wracam do tematu bolących nóżek mojego dziecka.
Więc ufff…. Młoda dostała skierowanie na różne badania, z których przy okazji wyszła niewidzialna do tej pory infekcja. W czasie leczenia zdążyłam wymyśleć sobie miliony czarnych scenariuszy, oczywiście po wyczytaniu miliona opisów miliona chorób… Schiza matki. Na szczęście wystarczyła kuracja antybiotykiem, a moje pochmurne przewidywania wkopałam w kącik duszy i zastawiłam pudłami, pełnymi innych spraw…
Niemniej jednak nóżki Młodą dalej bolą. Jak w nocy budzi się z płaczem to wiem, że rano będę musiała odśnieżać samochód. Jest lepszą pogodynką niż ja 
. Bo ja od dzieciństwa mam reumatyczne bóle stawów i łupie mnie na zmianę pogody. Trenowanie koszykówki i siatkówki w młodości też mi na kolana nie pomogło. A mówią, że sport to zdrowie, he, he. Kiedyś na stwierdzenie pana doktora o wkręcaniu śrub w kolanko, popukałam się po czole i powiedziałam mu, gdzie może sobie te śruby wkręcić. Generalnie nie mogę nóg przemęczać, co mi snu z powiek nie spędza, bo na przykład na nartach nie jeżdżę, a na rower muszę brać opaskę uciskową. Zmierzam do tego, że mam nadzieje, że Młoda nie ma po mnie jakiejś wady genetycznej, bo ból bywa upierdliwy… Takie przemyślenia.
Na razie uzupełniam jej wapno i podaję witaminę D. I tak muszę poczekać na wiosnę, bo bóle nasilają się, kiedy jest mokro. Dopiero wówczas zaobserwuję, czy problem się nasilił czy zmalał. Oby było lepiej, bo znowu zacznę sobie wkręcać kolejną schizę
